Ahmet Aygen

Kaç Nefes Kaldı, Ömürden Geriye?!... Ahmet Aygen İ şte geldik gidiyoruz, şu güzelim dünyadan… Kalanlara da, göçenlere de selâm olsun. Gönül niyazımız budur. Bir gün bir durakta bitecek yolculuk. O yolculuk ki, bir şey getirmeden gelip, bir şey götürmeden gitmek gibi yanı başımızda.  Sadece ve sadece yaşadıklarımız güzelse, yaşayacaklarımız ondan da güzel olacak temenni ve duasıyla gidiyoruz toprağın bağrına doğru. Toprağın gecesine girmeden güne ve güneşe merhaba diyemiyor bir tohum. İnsanda toprağın gecesine girmeden ve ölmeden, mahşerin sabahına, cennetin baharına doğamaz asla. Batıyor, bitiyor diye bu hayat, boşuna dertlenme. Güzel dünyanın her şeyi, tadına doyamadığımız onca nimet burada kaldı diye yerinme. Asıllarının yanına, men balarını görmeye gidiyoruz. Bu dünya çöllerinde unutmaz bizi Yaratan, şükür o Yaşatana. Tükenmez nimetlerin ve hazinelerin sahibi olana… Her senenin son ayında ve son günlerinde geriye dönüp baktığımda, savrulur ruhum, dört bi...

Açız!.. Diye Bağırıp, Rahmet Denizinde Boğulanlara!.. Ahmet Aygen Değerli Dostlar!.. Şükür, Allah’a duyulan minneti ifade etse de Allah’ın lütfettiği nimetlerin karşılığını kendi cinsinden vermektir. Sözle yapılan şükür işin kolayına kaçarak sadece gönül borcunu eda etmek olur ki Allah’ın kastettiği bu değildir. “Her nimetin şükrü kendi cinsinden olur” yani Allah bize ne ikram ettiyse bizim de başkalarıyla bunu paylaşmamız gerekir! Örneğin Allah’ın verdiği ilmi herhangi bir menfaat gütmeden insanlarla paylaşmak, çok zor şartlarda da olsa kazanılan parayı kimseden minnet beklemeden infak etmek, yapılan hayrı riyaya bulaşmadan ve çıkar gözetmeden toplumun hizmetine sunmaktır. Şükretmezsek ne olur nimet elimizden gider, azap kelimesi mahrumiyet demektir. "Eğer şükreder, iman ederseniz Allah sizi neye azaba uğratsın? Allah şükredenlerin mükâfatını verici, (onların ne yapdıklarını) hakkıyla bilicidir.” (Nisa, 4/147) Kur’an, Oruç ve Rahmet ayı olan Ramazan ayı, aynı zamanda kullar için ...

Dostluk mu, Yoksa Yansıma mı?!. Ahmet Aygen Düzgün biri gibi görünürken manevi ve ahlâki yönden çökmüş, raydan, yoldan çıkmış ve bu haline içten içe üzüldüğümüz kişilere hem sitem eder hem de hayret ederiz... Kendi kendimize sorarız: “Hiç yanında bunu uyaran bir dostu yok mu?” diye... Zamanında senin, benim “Aman bozulma!” uyarılarımız, çoğu zaman güç zehirlenmesinin gölgesinde boşa çıkmıştır. Zaten gösterilen bu tavır, bizi o tür insanların alanından bir hayli uzaklaştırmıştır. Onun sosyal hayatındaki saygınlığını işaret ederek düşünürüz; “Bu nasıl bir yaşantı, bu nasıl davranış, bu nasıl karakter yansıması? Bu nasıl maddiyat açlığı, bu nasıl nefis azgınlığı, bu nasıl makam istismarı?” Yine de kendi adamlığımıza dayanarak umut ederiz: “Yanında gerçek bir dostu olsaydı eğer, ‘Kendine biraz çeki düzen ver!’ diye uyarırdı.” Belki de bir başkasının sözü daha etkili olur diye bekleriz. Ama nafile… Çünkü insanoğlunun beslendiği alan aynı azgınlıkta buluşunca, sana göre düzeltilmesi gereken ...